Geluk is, soms even ver te zoeken!

Voorwoord

Het is 30 december 2023 wanneer alles in mijn leven op zijn kop zal staan. De dag dat ik totaal onverwacht afscheid moet nemen van mijn geliefde man en van de vader van onze prachtige dochter. Al maanden hik ik er tegenaan om het hele verhaal eens op te schrijven. Mijn hobby lijkt na de shock te zijn geblokkeerd. Ik kreeg maanden lang geen letter uit mijn vingers. Maar nu ga ik het dan toch doen. Dit keer geen standaard blog, maar een brief aan mijn dochter waarin ik haar het aller moeilijkste uit mijn hele leven moet vertellen, jouw papa is er niet meer.

Lieve Yara

Dit is de moeilijkste brief die ik ooit in mijn leven zal schrijven, maar ik wil je heel graag vertellen over wat er het afgelopen jaar allemaal is gebeurd. Ik begin bij het moment dat we op vrijdag 29 december op vakantie gaan. Samen met Remco, Miranda en hun kinderen gaan we met z’n allen voor een lang weekend naar een CenterParcs huisje in de Kempervennen. Voor ons geen vuurwerk, maar rust (ook voor de hondjes), plezier en lekker eten. Wat keken we er naar uit. Papa reed, samen met Remco, in de caddie volgeladen met heel veel eten, met zijn mini big green egg en tassen vol bagage naar het huisje. Miranda en ik reden apart met de kinderen. Wij wat later, omdat jij eerst nog moest slapen. Eenmaal in het huisje hebben we ons geïnstalleerd en is er zelfs door ons een heuse kerstboom neergezet, lampjes, kaarsjes alles was in huis voor hele fijne dagen.

Zaterdagochtend na het ontbijt besluiten we met z’n allen om eerst naar de kinderboerderij te gaan. We hadden een grote golfkar gehuurd zodat we niet alles hoefden te lopen. En dus scheurden we over het terrein richting de diertjes. Je vond het geweldig. Samen met papa bij de konijntjes kijken, op de schommel en we maakten daar ook nog onze laatste foto met z’n drieën bij de tractor. Terwijl papa naar de hoofdingang gaat om het eten dat hij had besteld op te halen gaan wij nog even in de binnenspeeltuin spelen met z’n allen. Na een tijdje was jij zo moe dat we samen met papa in de golfkar naar het huisje zijn terug gereden. Jij na je broodje naar bed. En wij, toen we weer compleet waren lekker geluncht. Tijdens jouw slaapje gaat iedereen aan tafel voor een potje monopoly, behalve ik. Ik ging lekker op de bank wat lezen en kon dan ook naar jou toe zodra je wakker zou worden. Het plan was om daarna met z’n allen te gaan zwemmen. Alleen heeft het zover niet mogen komen…

Tijdens het spelletje wordt Remco gebeld voor zijn werk. Hij moest dit telefoontje opnemen waardoor het spel even stil lag en papa langs mij loopt en tegen me zegt ‘als hij toch gaat bellen, dan ga ik even naar de wc’. Papa had veel last van zijn buik en daarom had ik het vermoeden dat hij wel even rustig zou gaan zitten. Ik kon vanaf de bank het halletje met de wc zien en zag hem alsmaar niet terug komen. Ik weet niet precies hoe lang ik heb gewacht, maar op gevoel stuurde ik hem een appje of alles wel goed ging. Je moet weten, papa had altijd en overal zijn telefoon mee, dus ook op de wc. Toen het berichtje geen blauwe vinkjes kreeg als teken dat hij het gelezen had kreeg ik een heel raar gevoel in mijn buik en ben naar de wc gelopen. Ik klopte op de deur, maar kreeg geen reactie. Ik raakte in paniek. Bedacht me dat ik een muntje of mes nodig had om de deur open te doen, maar met een stoot adrenaline door de paniek lukte het mij om met mijn vingers de deur open te krijgen. En toen viel voor mijn gevoel mijn hele leven in elkaar ..

Wat ik zag was je vader, die voorover, met zijn gezicht schuin naar boven was gevallen, met zijn kleren gewoon aan en links langs de wc. Zijn hoofd was bol en had blauwe verkleuringen en ik zag geen enkel teken van leven. Ik heb gegild of mijn leven ervan af hing en heb hem met alle kracht die ik had uit de wc getild en in het halletje op de grond gelegd. Ik denk dat ik zo sterk was door de enorme stoot adrenaline. Door mijn gegil waren Remco en Miranda natuurlijk gealarmeerd en die vlogen meteen op mij af. Remco belt direct 112 en Miranda komt tegenover mij naast papa zitten. Samen zoeken we naar de hartslag die we niet vinden, waarop we zijn gaan reanimeren.

Wat volgt zijn minuten en uren van paniek en angst. Ik had nog nooit iemand moeten reanimeren. Dus Miranda deed de hartmassage, ik de beademing terwijl Remco 112 aan de lijn had. Hulpdiensten worden opgetrommeld en ook het park wordt geïnformeerd voor een AED. Ik weet nog dat het geluid bij de beademing echt verschrikkelijk was. Een soort gegorgel wat echt door merg een been ging bij mij. Na een tijdje trok ik dat niet meer en voelden de, achteraf 10 minuten dat we ongeveer moesten wachten op alle hulp, echt eeuwen. Met 112 op de speaker heeft Remco mij overgenomen en ik ben, op mijn sokken, naar buiten gerend. Daar heb ik lopen roepen ‘waar blijft iedereen’, helemaal in tranen. Uiteindelijk zag ik iemand van het park met de AED. Maar ik zag aan het meisje haar gezicht de angst en dacht, hoe lullig ook: ‘aan jou heb ik niks, waar blijft de ambulance’. Uiteindelijk zie ik die voorbijrijden maar op het verkeerde pad. Ik heb staan springen en zwaaien dat ze bij ons moesten zijn. Uiteindelijk kwam er politie, de ambulance, nog meer politie en nog een ambulance.

In de tussentijd was jij wakker geworden. Samen met Miranda ben ik met jou de kamer ingegaan (de andere kindjes en de hondjes waren in de keuken zodat ze niets konden zien). Ik zat op de grond met jou en kon ook niets zien, Miranda stond naast mij en kon via de deur de hal in kijken. We hadden weer hartslag en dus was er hoop. Ik weet nog goed dat je geen idee had wat er aan de hand was, maar de slappe lach kreeg omdat je in je slaapzak stiekem weg ging lopen. Toen het eindelijk lukte papa in de ambulance te krijgen (ze moesten hem nog een keer reanimeren en kregen de deur van de wc niet aan de kant die de voordeur blokkeerde) ben jij bij Miranda gebleven en ben ik achter papa aan gegaan.

Buiten werd ik opgevangen door twee hele lieve agentes. In overleg met de ambulancemedewerkers ben ik samen met de politie achter de ambulance aangereden naar het ziekenhuis in Eindhoven. Remco volgde met zijn eigen auto zodat we ook vervoer terug zouden hebben. We hadden op dat moment nog geen idee wat er precies was en hoe lang alles zou gaan duren. In de politieauto heb ik opa Willem en oma Greet gebeld of ze naar het huisje en dus naar jou wilden gaan. En ik belde ome Theo of hij opa Henk en oma Liny wilde ophalen en naar het ziekenhuis wilde komen. Ik wist één ding zeker, het was absoluut niet goed. Eenmaal op de eerste hulp begon het lange wachten. Samen met Remco mocht ik uiteindelijk even bij hem. Papa lag aan de beademing (hij kon niet zelfstandig ademen), ze kregen zijn bloeddruk niet goed (hadden ze veel medicijnen voor nodig) en ze vroegen allemaal dingen waarvan we nooit iets gemerkt hadden. Ze besloten een CT scan te maken voor de zekerheid.

Terwijl we wachten op de uitslag van de CT zijn opa en oma, ome Theo en opa Willem inmiddels in het ziekenhuis aangekomen en is Remco terug naar het huisje gegaan. Oma Greet is bij jou in het huisje gebleven. Iedereen heeft bijna twee uur moeten reizen, moet je nagaan hoe lang we steeds overal moesten wachten. Uiteindelijk kwam de arts en ik zag al aan zijn gezicht .. dit is echt niet goed. Papa bleek geen hartinfarct te hebben gehad, maar een hartstilstand als gevolg van een zeer zware hersenbloeding. Omdat dit onder neurologie valt hebben ze contact gezocht met het ziekenhuis in Tilburg waar de neurochirurgie zit. Dit is rond 17:30 geweest. Daar konden ze eventueel een drain aanbrengen. Maar, werd ons al verteld, papa zou nooit meer zichzelf zijn. Er was een hele grote kans op overlijden en hij zou anders met zekerheid een kasplantje worden. Wat zou hij willen vroegen ze toen. Lieverd, dat had je papa echt verschrikkelijk gevonden. Hij zou niets meemaken van jouw groei of wat ook, dat konden we hem echt niet aan doen. En dus zeiden wij, dan stopt het hier.

Maar de neurochirurg uit Tilburg wilde perse dat hij toch daarheen kwam. We hadden geen keus. Maar al die tijd hadden we hem niet meer gezien en ik raakte in paniek. Ik wilde niet dat papa alleen zou zijn en wilde naar hem toe. En dus mocht ik, bij uitzondering, even mee naar de CT ruimte om even bij hem te zijn. En terwijl ik hem knuffelde, huilde en kuste kwamen de ambulance broeders om hem weer mee te nemen. Een hele lieve man gaf mij toestemming om met papa mee te lopen tot aan de ambulance, hem daar na te kijken, maar zei hij; “als we uit het zicht zijn ga jij rustig terug. Op je gemak je spullen pakken en rijden jullie voorzichtig naar Tilburg. Je weet hoe lang je hier op alles moet wachten. Dat is daar niet anders. Dus je hebt alle tijd, wij zorgen intussen goed voor hem”. Hij heeft zelfs gefilmd hoe ik naast papa door de gang loop, zodat ik dit later wanneer je groot genoeg bent, kan laten zien.

Zodra papa op weg is naar Tilburg zoeken wij met z’n allen onze spullen bij elkaar, nemen afscheid van de artsen en verpleging in Eindhoven en vertrekken naar Tilburg. Daar aangekomen was het al zo laat dat alles donker was, we niets meer te eten konden krijgen en het lange wachten weer verder ging. Wat ik mij nog goed herinner is dat we in een familiekamer op de SEH een pak vla kregen en wat ontbijtkoek van een verpleegkundige zodat we in ieder geval iets te eten hadden. Daarna zijn we naar de Intensive Care gebracht, naar een familiekamer en was het wachten op de arts met de uitslag van weer een CT scan. Ik zie de arts nog binnen komen lopen. Haar gezicht ernstig keek ze ons aan. Gaat tegenover ons zitten en vertelt het slechte nieuws. De schade door de hersenbloeding was zo ernstig dat hij, zelfs aan de beademing, de nacht niet zou halen. We moesten mensen die nog afscheid wilden nemen gaan bellen, want zelfs zijn organen begonnen het al te begeven. Papa zou snel komen te overlijden.

Het was inmiddels bijna middennacht. Ik besloot alleen René (papa zijn beste vriend), oma Greet en Remco en Miranda te bellen of ze nog afscheid wilden nemen. Die zijn allemaal nog gekomen behalve Oma Greet. Die had mij beloofd bij jou te blijven tot ik er weer was en dat heeft ze gedaan. Het wachten tot iedereen er was heeft ons tijd gegeven om rustig afscheid te nemen. Op het laatst, toen iedereen afscheid had genomen besloten we om niet te wachten tot papa zijn lijf stopte, maar om zelf de beademing te stoppen. Zijn lichaam had hard genoeg gestreden. En terwijl we wachtten op de verpleegkundige die alles gereed maakte liep ik even alleen de gang in. De verpleegkundige die naar ons onderweg was kwam bij me en vroeg of ik niet nog even alleen met papa wilde zijn. En dat wilde ik heel graag. Samen hebben we hem toen een stukje opzij geschoven in bed en ben ik naast hem gaan liggen. Ik had hem beloofd dat we ’tot de dood ons scheidt’ bij elkaar zouden blijven en dat heb ik gedaan. Terwijl ik hem stevig vasthield en knuffelde en uiteindelijk toen ook de anderen om ons heen kwamen staan, werd de beademing gestopt en is papa op 31 december om 03:23 in mijn armen overleden.

Lieverd, weet dat papa ongelofelijk veel van je hield en mega trots was op zijn prinsesje. Dat hij in je hart en via de regenboog bij ons is en dat hij voor altijd bij ons zal blijven.

Dikke kus Mama

Nawoord

Op 19 november 2024 ben ik samen met mijn schoonvader nog een keer terug geweest naar het ziekenhuis in Tilburg. Hier hadden we een gesprek met de neurochirurg mevrouw Viozzi. Wij hadden haar fysiek nooit gezien, maar zij heeft vanaf de eerste uitslagen in Eindhoven, zo rond 17:30, het traject begeleid. We hebben met haar gepraat over het verloop van die avond, de keuzes die ze maakte waarom Gertjan uiteindelijk nog naar Tilburg moest en over zijn kansen. Het belangrijkste hieruit is voor mij dat we niets, maar dan ook niets hadden kunnen doen om dit te voorkomen. Hij niet, het ziekenhuis niet, maar vooral wij dus ook niet. Doordat wij zo snel zijn gaan reanimeren hebben we het hele ziekenhuis traject nog gehad. Waren we een minuut later geweest dan was hij nooit in het ziekenhuis gekomen. Hij heeft een hersenbloeding gehad in het midden van zijn hersenen. De exacte locatie en oorzaak zijn niet te achterhalen doordat er zoveel schade was, maar duidelijk is dat het in het midden van het hoofd is ontstaan en dat zoveel bloedverlies bijna zeker alleen door een aneurysma kan worden veroorzaakt. De snelheid en hoe we hem hebben gevonden mogen ons geruststellen dat hij er naar zeer hoge waarschijnlijkheid niets van heeft gemerkt. Het hele gesprek is opgenomen voor Yara, zodat wanneer ze groot genoeg is en dit zelf wil, er naar kan luisteren.

Ik ben alle hulpverleners die, vanaf het huisje en in Eindhoven en Tilburg, ons hebben geholpen meer dan dankbaar. Wat een kanjers zijn jullie! En natuurlijk alle opa’s, oma’s en Remco en Miranda die me elke minuut hebben bijgestaan.